epizod dziesiąty.

Kreuzberg – Dzika Myśl

W głowie mała wojna trwa,
Czy przypadkiem wszystko gra,
Nie ma miejsca na błąd.
Rośnie we mnie dzika myśl,
Rzucić wszystko choćby dziś,
Znów uciekam stąd!

Znów przecina tafla wody. Znów do jej nozdrzy dostaje się zapach chloru, a ramiona idealnie współpracują z nogami i resztą ciała. Wypracowuje co rusz to najlepsze czasy, chcąc udowodnić sobie, Ilonie, a przede wszystkim Michałowi, że jest silna. Po blisko dwóch godzinach nieustannego treningu poczuła niewyobrażalny ból rozrywający całe jej ciało. Na początku nie zareagowała, ale stopniowo zwalniała tempo i intensywność.

Trenerka namawiała ją na zakończenie dzisiejszego wysiłku fizycznego, a Iza nie miała zamiaru się poddać. Już od blisko dwóch tygodni katowała się na basenie i siłowni. Rezultatem było oczywiście podniesienie wyników, ale z drugiej strony dziewczyna z dnia na dzień stawała się coraz słabsza, coraz bladsza, a życie coraz bardziej z niej ulatywało. Postanowiła nie skarżyć się na żaden ból, doskonale zdając sobie sprawę, że Ilona jak zwykle spanikowałaby i kazała jej przestać ćwiczyć.  A przecież tylko pływanie trzymało się wśród żywych. Nie miała już nic oprócz sportu i chlorowanej wody.

Wyczerpana w końcu odpuściła i podpierając się o kant basenu wyskoczyła  z wody. Przeciągnęła się głośno wzdychając. Syknęła z bólu stawiając pierwszy krok. Była zmęczona. Zbyt bardzo wyczerpana, a każdy krok sprawiał jej olbrzymią trudność. Z ledwością dotarła do swojej szatni i opadła na drewnianą ławkę. Głęboko oddychała popijając co rusz to łyk wody. Nie mogła dojść do siebie, z trudem udało jej się unormować oddech, a ubrania nakładał na siebie w zwolnionym tempie. Torba ciążyła jej na ramieniu, gdy wracała do Ośrodka.

- Pomogę – usłyszała za sobą przyjazny głos, a gdzieś w głowie doszukiwała się jego właściciela.

Nie czekając na odpowiedź mężczyzna wziął jej torbę, po czym stając po jej prawej stronie dokładnie przyjrzał się jej twarzy.

- Iza, prawda? – zapytał powoli ruszając w kierunku dużego budynku.

- Tak – mruknęła cicho, niepewnie – A Ty?

- Andrzej Wrona – uśmiechnął się do niej promiennie poprawiając przewieszony przez ramię pasek.

- Siatkarz? – westchnęła lustrując go bystrym spojrzeniem.

- Tak jakoś się złożyło – wzruszył ramionami – wiesz wzrost, wygląd i te sprawy – dodał przeczesując włosy dłonią.

- Co ma wygląd do siatkówki? – zapytała zdziwiona próbując jakoś zapomnieć o bólu rozsadzającym jej brzuch.

- Trzeba w tej telewizji się jakoś prezentować. Ty na przykład masz idealną prezencję. Mogłabyś zostać modelką lub aktorką!

- Nie dzięki. Idealnie pasuje mi pływanie – burknęła lekko zawstydzona.

Jej policzki delikatnie się zaczerwieniły. Przez całą drogę, aż do jej pokoju, Andrzej zasypywał ją co rusz to nowymi komplementami, wprawiając dziewczynę w naprawdę ogromne zakłopotanie.

Po przekroczeniu progu pokoju Iza grzecznie podziękowała sportowcowi, by później dość niegrzecznie zamknąć mu drzwi przed nosem  nie dając dokończyć rozpoczętego zdania.

Była zbyt zmęczona na wysłuchiwanie jego kolejnych wywodów i zachwytów nad jej urodą. Nie była przyzwyczajona do ciągłych komplementów i miłych słów. Czuła się wtedy głupio i  niezręcznie.

- Przecież ja wcale nie jestem ładna – szepnęła do swojego lustrzanego odbicia przejeżdżając palcem po wystającej kości policzkowej.

Przepełniały ją kompleksy. Za grube uda. Garbata sylwetka. Krzywy nos. Głęboko osadzone oczy. Wszystko było nie tak jak powinno. Każdego dnia zmagała się z własną sobą i swoimi myślami, które ciągle krążyły wokół niedoskonałości jej ciała.

Ciągle wpatrywała się w lustrzane odbicie, a obraz powoli zaczął jej się rozmazywać. Tracił ostrość, a o konturach nie było już nawet mowy. Zaczęło jej się kręcić w głowie, więc powoli krok po kroku dotarła do łóżka, na którym przysiadła. Ból nie ustawał, a wręcz się nasilał. Z minuty na minutę było coraz gorzej. Sięgnęła do szuflady, prawie wyrzucając całą jej zawartość na ziemię, i wyciągnęła z niej pudełko tabletek przeciwbólowych. Nie była ich zwolenniczką, jednak teraz sądziła, ze to ostatni sposób, który może jej pomóc. Połknęła dwie pastylki popijając je wodą, po czym nakrywając się szczelnie kołdrą próbowała zasnąć. Na nic zdały się wszelkie modlitwy, czy przekleństwa. Ból był zbyt silny.

Słysząc pukanie do drzwi nie miała siły nawet się podnieść. Szepnęła tylko, ledwo słyszalne, proszę, po czym delikatnie podniosła się na łokciach.

- Nie przyszłaś na obiad – rzuciła na wejściu Ilona, od razu podchodząc do okna i otwierając je na rozcież.

Do pokoju wpadły dźwięki towarzyszące dobrej zabawie. Wszędzie było słychać męski śmiech. Śmiech siatkarzy. Co chwilę przekrzykiwali się i przedrzeźniali.

- Zamknij okno. Źle się czuje. Chce zostać sama – wyszeptała nakrywając się kołdrą.

- Iśka nie powinnaś się tak katować tym wszystkim co się wydarzyło – rzuciła trenerka podchodząc do dziewczyny.

- Źle się czuje. Głowa mnie boli. Zostaw mnie samą – poprosiła mrużąc zmęczone oczy.

- Niech Ci będzie. Wykuruj się do jutra. Widzę Cię rano na treningu – oznajmiła wychodząc z pokoju.

Ilona nie zdawała sobie sprawy co tak naprawdę dzieje się w organizmie jej podopiecznej, zresztą sama Izabella nie wiedziała co jeszcze ją czeka. Dla niej było to zwykłe osłabienie, które miewała w swoim życiu już kilka razy.

Przymknęła powieki, a Morfeusz zabrał ją do swojej krainy, gdzie żaden ból i żal nie miał miejsca.

Stoi na podium. Na najwyższym stopniu. Z medalem mistrzostw świata zawieszonym na szyi. Wszędzie słychać skandujących kibiców, a już po chwili na całym obiekcie rozbrzmiewa Mazurek Dąbrowskiego. Po jej policzkach spływają strumienie łez. Łez szczęścia.

- Gratuluje kochanie – schodząc z podestu tonie w męskich objęciach.

Jednak mimo usilnych starań nie może dostrzec jego twarzy. Czuje tylko jego trzydniowy zarost ocierający się o jej czoło i perfumy, tak bardzo specyficzne i znajome.