epizod piętnasty

W czarnym sportowym plecaku zagościła obcisła mała czarna, kilkunastocentymetrowe szpilki, których przecież tak bardzo nienawidziła. Dopięła wszystko dokładając wypełnioną po brzegi kosmetyczkę. Luźną koszulkę zamieniła na beżowy sweter, typu oversize, po czym zbiegła po schodach na parter.

- Umówiłam się z Aśką. Wrócę wieczorem!  - krzyknęła do rodziców, widząc czekającą przed domem taksówkę.

Aśka była jej licealną przyjaciółką. Zgrabną, niską dziewczyną o kruczoczarnych włosach, zgrabnym nosku, wystającymi obojczykami i wielkimi czarnymi jak smoła oczami. Właśnie taką Iza ją zapamiętała. Uśmiechniętą, rozgadaną i wyglądającą jak milion dolarów nawet w wyciągniętych dresach.

- Znalazłam nasz ulubiony film! – oznajmiła brunetka miażdżąc przyjaciółkę w szczelnym uścisku.

- Ciebie też miło widzieć Asik – zaśmiała się odwzajemniając gest – ale muszę Cię zmartwić, mamy inne plany na dzisiaj. Idziemy na imprezę!

- Izuś, nie wiem czy to jest dobry pomysł, przecież Ty…

- Nie martw się. Prędzej czy później i tak umrę. Chcę się cieszyć każdą chwilą, która mi została.

 Z trudem udało Jej się przekonać przyjaciółkę do odwiedzenia jednego z warszawskich klubów.

Przebrała się w przywiezioną sukienkę, zrobiła mocniejszy, odważniejszy makijaż, podkreślając oczy eye liner’em, a usta krwistoczerwoną szminką. Z utrzymaniem równowagi na szpilkach poszło jej trochę gorzej. Chwiejnym krokiem opuściła łazienkę i przechadzając w tą i z powrotem po niewielkim przedpokoju czekała na swoją towarzyszkę.

Elita przyjęła je z otwartymi ramionami. Jak się okazało znajomy Asi ze studiów dorabiał tutaj jako ochroniarz i bez większych problemów dziewczyny dostały się do środka. Joanna dość septycznie patrzyła jak blondynka zamawia już kolejnego drinka zagadując siedzącego obok niej faceta.

-Izuś, Tobie już wystarczy – odciągnęła ją od baru.

- O nie, nie, nie! Ty mi matkować nie będziesz! Wystarczy mi już jedna w domu! – odszczekała się wyciągając nowo poznanego faceta na parkiet.

Wabiła Go kołysząc biodrami. Wodziła po Nim dłońmi, wprawiając Jego ciało  w pozytywne wibracje. Otarł się o Nią nabrzmiałym kroczem dając do zrozumienia jak bardzo działa na jego zmysły. Zostawił na jej szyi mokre ślady, a później pożądliwie wpił się w jej usta.

-Chodźmy do mnie Maleńka, zabawimy się – zapytał wyciągając ją z klubu.

Mieszkał wprost, naprzeciwko Elity. Kładąc dłoń na jej pośladku szukał w kieszeni kluczy co rusz składając na jej ustach mokre pocałunki, a Ona ciągle kokietowała Go swoim ukrytym pod długimi rzęsami spojrzeniem.

- Wydaje mi się, że skądś Cię znam – jęknęła, gdy jego ręka wślizgnęła się pod materiał jej sukienki.

- To dobrze, przecież bardzo dobrze mnie znasz Niuniu – oznajmił wpychając ją do klatki.

Słyszała jak ktoś nawołuje jej imię, ale była zbyt pijana i zbyt pochłonięta nowymi doznaniami, aby chociażby odwrócić na moment głowę.

***

Michał w wyśmienitym humorze opuszczał Spałę. Dostali wolny weekend od trenera, przed wylotem do Bułgarii. Kilka minut przed 20 zaparkował pod rodzinnym domem Izabeli. Uprzedził wcześniej jej rodziców, podkreślając, że chce zrobić ich córce niespodziankę. Zdziwili się, że mimo tak później godziny Izy nadal nie ma w domu.

- Zadzwońmy do Asi – zaproponował tata szukając w notesie odpowiedniego numeru, po chwili Maria rozmawiała już z brunetką.

- Jak to poszłyście na imprezę? – uniosła głos, a Kubiak momentalnie zerwał się z miejsca – Podaj mi adres tego klubu.

Chwilę później Michał pędził już w stronę warszawskiej Elity z nadzieją, że jego najgorsze scenariusze się nie spełnią. Wbiegł do klubu i przeczesał wzrokiem jego wnętrze. Spytał o nią barmana, pokazując mu jedną z fotografii. Młody mężczyzna przyznał, że zakręciła się tam jakiś czas temu z jakimś mężczyzną, a później widział ich przy wyjściu.

Nie szczędząc czasu przyjmujący wybiegł z klubu. Usłyszał, że ktoś krzyczy imię JEGO blondynki. Szybko odnalazł Aśkę, która błyskawicznie wskazała mu zamykające się drzwi kamienicy.

zapraszam do posłuchania :)

epizod czternasty

Jak to jest czuć, że życie mknie Ci przez palce, przelatuje przez nie jak ziarnka piasku na plaży? Jak to jest zdawać sobie sprawę, że nigdy nie powróci się już do poprzedniego życia, do tamtych nawyków, do tamtej pracy?

To uczucie towarzyszyło Jej odkąd usłyszała wiszący nad nią wyrok. Tak, białaczka była dla niej jak wyrok, koniec życia, które było dla niej tak ważne. Koniec pływania. Koniec szansy na medal. Koniec wszystkiego.

Warszawska klinika ma być złotym środkiem, szansą na pozbycie się tykającej bomby, na pozbycie się tego paskudztwa, które zabiera jej nadzieje na lepsze jutro.

Michał codziennie powtarzał Jej, że wszystko będzie dobrze. Codziennie dopóki z bólem serca nie musiał jej opuścić i wrócić do Spały.

- Nie chcę Cię zostawiać – szepnął.

- Przywieź medal, żebym mogła być z Ciebie dumna – uśmiechnęła się nikle poprawiając okalającą ją kołdrę.

- Przywiozę – odparł chwytając ją za dłoń.

Ucałował jej delikatną skórę, by potem unieść głowę do góry i napotkać jej zmęczone oczy. Znów w nich zatonął, chociaż nie miały już wcześniejszego blasku, tej radości, szczęścia.

- Jedź już – wydusiła z siebie wiedząc, że dłużej nie wytrzyma i zaraz wybuchnie płaczem – powiedz Ilonie, że jak tylko poczuje się lepiej chcę wrócić do treningów – oznajmiła próbując podtrzymać na duchu samą siebie.

Jednakże doskonale wiedziała co ją czeka. Kilkakrotnie rozmawiała z lekarzem, który nie dawał jej szans na powrót do sportu.

- Uparta jak osioł – zaśmiał się – zadzwonię wieczorem – dodał obdarzając jej policzek muśnięciem ust.

Nie rozmawiali o tamtym pocałunku. Odkąd trafiła do Warszawy nie powtórzyli tego aktu. Nawet o nim nie wspomnieli. Żadnych obietnic. Żadnych przyrzeczeń. Nic. Byli tchórzami.

Lekarz prowadzący leczenie Izabeli postanowił natychmiastowo wprowadzić chemioterapie. Po upływie ośmiu dni od wyjazdu siatkarza blondynka została poddana pierwszemu zabiegowi. Z trudem wytłumaczyła Michałowi, że nie musi przyjeżdżać i trzymać jej wtedy za rękę.

Mimo tego, że nie czuła się najlepiej i męczyły ją wymioty dwa dni później została wypisana do domu. Co miesiąc miała stawiać się w klinice, na kolejne chemie.

Powrót do rodzinnego domu był dla niej ogromnym przeżyciem. Gdy tylko jej tata zaparkował samochód na podjeździe jednego z podwarszawskich domów, pojedyncza łza pociekła po jej policzku.

- Wreszcie w domu – uśmiechnęła się mam pomagając jej wysiąść z samochodu.

Odkrywała na nowo każdy centymetr domu. Z uśmiechem pchnęła drzwi swojego pokoju i łapała każdy promień słońca wpadający przez uchylone okno. Tutaj czuła się bezpiecznie.

- Wczoraj przyszła do Ciebie paczka, Kochanie – zza uchylonych drzwi wyłoniła się sylwetka Marii.

Zdziwiona odebrała od matki nieduże kartonowe pudełko na którym widniały jej dane. Wewnątrz odnalazła reprezentacyjną koszulkę z nazwiskiem Kubiak i zdjęcie przedstawiające całą reprezentacje z transparentem, na którym widniał napis: Iśka wracaj do nas! Po jej policzkach pociekły strumienie łez. Przycisnęła do ust koszulkę, która po chwili przesiąkła od słonych kropel. Wystukała w telefonie dziękuję i wysłała je na tak dobrze znany, michałowy numer.

Rodzice traktowali ją jak umierającą, powodując, że sama zaczynała tak się czuć. Wciskali jej dietetyczne posiłki, skakali wokół niej jak koło świętej krowy. Miała już tego dość. Wiedziała, że z dnia na dzień jej organizm stawał się coraz słabszy. Czuła jak ucieka jej cale życie. Nie chciała umierać nie spełniając swoich marzeń czy pragnień.

Postanowiła zacząć już od dziś.

epizod trzynasty

Zdyszany wbiegł na sale, gdzie trwała już rozgrzewka. Naciągnął na kolana ochraniarze i prawie niezauważalnie dołączył do rozciągających się kolegów.

- Kubi, do jasnej cholery! Co się z Tobą ostatnio dzieje? – rzucił po angielsku drugi trener, któremu udało się namierzyć przyjmującego.

- Mam ostatnio problemy osobiste, przepraszam – przyznał ze skruchą.

- Teraz musisz skupić się na graniu! To nie jakaś zabawa! Za niedługo zaczynają się Mistrzostwa Europy!

Michał spuścił wzrok i dokończył przed treningowy rozruch. Przez następne dwie godziny jego myśli wypełniała tylko Iza, przez co kompletnie nie mógł się skupić na poszczególnych elementach gry. Kilkakrotnie poszedł nie w tempo do ataku,  a jego zagrywki najczęściej plasowały się na autach. Trener nie szczędził swojego już bardzo zdartego głosu, na wytykanie kolejnych błędów, które Kubiak popełniał praktycznie cały czas. Zdenerwowany wszedł do szatni i kopnął leżącą na podłodze torbę.

- Jedź do niej – Zbyszek klepnął go w ramię – Wytłumaczyłem Andrei o co chodzi, do końca tygodnia masz wolne.

Źrenice przyjmującego rozszerzyły się.

- Dzięki stary! – uściskał przyjaciela i szybko wbiegł pod prysznic.

Chwilę później był już w drodze do Łodzi. Łamiąc wszystkie najważniejsze przepisy ruchu drogowego i narażając się na sesje zdjęciowe mijających fotoradarów błyskawicznie dotarł do szpitala.

Na korytarzu natknął się na jej brata rozmawiającego z lekarzem, a po kilku sekundach z Sali numer trzynaście wyszli jej rodzice. Uśmiechnęli się do niego smętnie i dołączyli do Kuby. Próbował namierzyć Ilonę, ale nigdzie nie dostrzegł śladu jej obecności.

- Dzień dobry. Co z Izą? – w końcu, gdy lekarz odszedł do swojego gabinetu Michał zdobył się na odwagę i podszedł do państwa Szlachetny.

- Michał Kubiak? Moja córka o Ciebie pytała – rzucił straszy mężczyzna drapiąc się po łysiejącej głowie.

- Powinniście porozmawiać, zanim przewieziemy ją do Warszawy – dodała niskiego wzrostu kobieta mieląc w dłoni aksamitną chusteczkę.

W głowie siatkarza wręcz kłębiło się od pytań. Dlaczego przewożą ją do Warszawy? Co powiedział im lekarz? Jak się czuje Iza?

Niepewnie popchnął pół przeszklone drzwi, po czym posłał lekki uśmiech w stronę dwóch blondynek.

- To ja już pójdę – Ilona wstała z krzesełka – Nie martw się, wszystko będzie dobrze – pocałował młodszą koleżankę w policzek i opuściła pomieszczenie.

Dopiero teraz Michał zauważył zapłakaną twarz Izabelli. Szybko znalazł się obok niej i zamknął jej wątłe ciało w swoim silnym uścisku.

- Michał, jaaa…. Ja jestem chora. Mam białaczkę – wyłkała tuląc twarz w jego ramię.

- Przecież białaczka to nie wyrok – odsunął ją od siebie zmuszając do spojrzenia w oczy.

- Mogę zapomnieć o pływaniu i o normalnym życiu. Rodzice przenoszą mnie do Warszawy. Do prywatnej klinika. Tam podejmę ewentualne leczenie.

- Do końca tygodnia mam wolne. Pojadę z Tobą – oznajmił łapiąc kościstą dłoń dziewczyny.

- Nie Michał, nie możesz! Musisz o mnie zapomnieć i żyć swoim, własnym życiem, tak jakbyśmy nigdy wcześniej się nie spotkali. Tak będzie lepiej. Dla Ciebie – szepnęła spuszczając wzrok.

- Iza! Nawet tak nie myśl – w jego głosie słychać było stanowczość i pewność siebie – Nie da się cofnąć czasu, a ja o Tobie nie dam rady zapomnieć.  Jesteś dla mnie bardzo ważna i nie pozwolę Ci odejść. Nigdy.

Kciukiem podniósł jej podbródek, by po chwili przyłożyć swoje wargi do jej delikatnych, malinowych ust. Oboje poczuli ciepło rozlewające się po ich ciałach i dziwny, ale przyjemny prąd, który towarzyszył ich każdemu dotykowi.

GŁOSUJEMY: 

na tekst

i na zdjęcie

epizod dwunasty

Happysad – Odpocznijmy

I tak sobie myślę, że wszystko czego pragnę,

Czego chcę

Spala się

Zanim wyciągnę po to ręce

Spala się

Nerwowo przebierał nogami siedząc na plastikowym krzesełku tuż naprzeciwko jej sali. Obok niej siedziała Ilona, która od dobrych kilku chwil próbowała dodzwonić się do jej brata i rodziców. 

Ukrył twarz w dłoniach wręcz zmuszając swoje oczy do nie wytwarzania łez. Dobrze wiedział, że może stracić kogoś dla siebie ważnego, naprawdę ważnego. Długo zwlekał z powiedzeniem jej co do niej czuje, ale w końcu obiecał sobie, że gdy tylko Iza z tego wyjdzie on zbierze w sobie odwagę na wyznanie, które może diametralnie zmienić jego życie.

Począł jak siedząca obok niego kobieta podnosi się, więc uniósł głowę do góry, a widząc wychodzącego z Sali lekarza również zerwał się z zajmowanego miejsca.

- Panie doktorze co z nią? – Ilona od razu zadała burtujące wszystkich pytanie.

- Kim pani jest dla pacjentki? – spytał lekarz mierząc ją  wzrokiem.

- Jestem jej trenerką.

- Nie mogę pani udzielić żadnych informacji na temat zdrowia pacjentki. A pan? – zwrócił się do Michała.

Siatkarz pytająco spojrzał na stojącą obok niego blondynkę, a widząc jak jej usta zaciskając się w wąską linie, wiedział, że musi skłamać.

- Jestem jej narzeczonym – rzucił, a Ilona wypuściła powietrze z płuc i kiwnęła twierdząco głową.

- W takim razie panie..?

- Kubiak, Michał Kubiak – przedstawił się.

- Panie Michale, pana narzeczona ma wysoką anemie. Nie mogę powiedzieć nic więcej. Czekamy na wyniki badań krwi i prześwietleń. Jutro będę wiedział więcej.

- Mogę do niej zajrzeć? – spytał niepewnie przyjmujący.

- Ale tylko na chwilę. I tylko jedna osoba – podkreślił patrząc na panią trener.

- Idź, ja będę dalej dzwonić do jej rodziców.

Kubiak delikatnie pchnął białe drzwi i wszedł do środka. Poczuł dziwne ukłucie w okolicy serca, gdy zobaczył jej bladą, wyczerpaną  twarz i mnóstwo kabelków łączących jej ciało i urządzenia monitorujące prace jej organów. Przyjmujący usiadł na krzesełku przystawionym do łóżka i złapał wątłą dłoń dziewczyny. Uniósł ją do góry, po czym odcisnął na niej swoje usta.

- Tak bardzo się bałem – szepnął przyciskając jej dłoń do swojej klatki piersiowej.

Nachylił się i pocałował skroń dziewczyny, przez co ta lekko się poruszyła i po chwili uniosła ciężkie powieki.

- Michał – wychrypiała, a po jej policzkach popłynęło kilka łez.

- Nie mów nic – polecił, delikatnie nachylając się nad dziewczyną, by później złożyć na jej skroni ciepły pocałunek.

- Ja umieram? – wychrypiała, intensywnie wpatrując się w jego oczy, jakby to z nich chciała wyczytać odpowiedź na tak bardzo nurtujące ją pytanie.

- Oszalałaś? Przestań nawet tak myśleć! Nie umrzesz – siatkarz zbeształ ją dodatkowo karcąc swoim spojrzeniem – Nie pozwolę na to – dodał półgłosem.

Po chwili lekarz wkroczył do sali w celu przeprowadzenia kilku badań, przez co Michał musiał opuścić pomieszczenie. Głośno wypuszczając powietrze z ust usiadł na wcześniej zajmowanym miejscu, a po chwili dołączyła do niego też Ilona, której w końcu udało się powiadomić rodziców dziewczyny.

- To moja wina – szepnęła kobieta ukrywając twarz w dłoniach – Gdybym nie naciskała aby trenowała jeszcze więcej. Gdybym kazała jej przystopować… ale byłam oczarowana jej wynikami i chciałam więcej..

- To nie Twoja wina – szepnął Kubiak ściskając jej dłoń – Każdemu może się przydarzyć wizyta w szpitalu. Zobaczysz Iza z tego wyjdzie i stanie na najwyższym stopniu podium, a my będziemy z dumą na to patrzeć.

- Obyś miał rację Michale – przyznała.

Zaledwie kilka sekund później po korytarzu rozniósł się dźwięk dzwonka kubiakowego telefonu. Zdenerwowany Zibi wyrzucał jak z katapulty kolejne informacje.

- Trener jest wściekły – warknął atakujący – Jeżeli nie pojawisz się na treningu możesz zostać zawieszony na najbliższe spotkania! Kubiak musisz wracać!

- Ale…

- Nie ma żadnego „ale”. Wracaj. Anastasi dobitnie kazał mi przekazać, że teraz nie ma czasu na miłość. Teraz musimy skupić się na siatkówce!

Przyjmujący rozłączył się i szybko wstał z miejsca rzucając w stronę blondynki, że musi wracać. Podszedł jeszcze na chwilę do szyby oddzielającej korytarz od Sali, w której leżała Izabella. Przyłożył dłoń do szyby i przez chwilę przyglądał się dziewczynie.

- Kocham Cię, Iza – szepnął, gdy blondynka podniosła na niego zapłakane oczy.

Uśmiechnął się do niej zniknął ze szpitala.

 Z miłą chęcią wziąłby ją teraz na ręcę i wirował wokół własnej osi dopóki tylko nie zakeciłoby mu się w głowie. 

Dlaczego wszyscy i wszystko utrudnia Mu okazanie jej tego wielkiego uczucia?

GŁOSUJEMY

Gorąca prośba do siatkówkoholików!

Moja klasa bierze udział w konkursie organizowanym przez Akademię Nowoczesnego Patrotyzmu. Obecnie zajmujemy drugie miejsce z około setną stratą głosów do prowadzącego, więc nic nie jest jeszcze stracone.

Gdybyście mogli to zagłosujcie, bardzo mi na tym zależy :)

LINK DO STRONY <KLIK>

Pozdrawiam ostatniego dnia moich ferii,

M.

P.S. Rozdział dodam już dziś!

epizod jedenasty.

Happysad – Wpuść mnie

Wpuść mnie,
na całe miasto, z całych sił - wołam,
wpuść mnie,
wpuść mnie, bo skonam.

Wcisnęła w uczy różowe słuchawki z uśmiechniętymi buźkami. Z odtwarza wydobyły się pierwsze takty piosenki Happysadu.  Rytmicznie przebierała nogami zeskakując ze schodów. Mimo, że nie czuła się zbyt dobrze postanowiła nie opuszczać treningu, dlatego już kilka minut po szóstej otwierała główne drzwi do ośrodka. Wybiegła na zewnątrz zaciągając się jeszcze dość rześkim powietrzem. Znów wyruszyła w swoją tradycyjną trasę pokonując kilka kilometrów aż za spalskie granice.

Dość szybko złapała zadyszkę co bardzo ją zaskoczyło. Postanowiła skrócić swój maraton i wcześniej wrócić do Ośrodka. Dodatkowo zaczęło kręcić jej się w głowie, a mięśnie zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Z ledwością, wręcz doczołgała się z powrotem do hotelu.

Nagle poczuła mocne uderzenie w ramię, nie potrafiła utrzymać równowagi i upadła na chodnik. Zaczęła ciężko oddychać, więc jej „oprawca” zaczął panikować.

- Iśka nic Ci nie jest? – ukląkł obok blondynki instynktownie łapiąc ją za dłoń.

Rozpoznała ten głos. Mimo, że powieki ani drgnęły do góry, ona doskonale wiedziała kto jest obok niej.

- Michał  - szepnęła z trudem łapiąc oddech – zaprowadź mnie do pokoju – poprosiła.

Przy pomocy przyjmującego podniosła się i oparta na jego ramieniu powoli stawiała krok za krokiem. Przed oczami sporadycznie pojawiały jej się gwiazdki.

- Co się dzieje? – dopytywał pomagając Ci wyjść z windy.

- Gdybym ja to wiedziała – fuknęła szukając w kieszeni bluzy kluczy do pokoju.

- Nie wyglądasz zbyt dobrze. Spałaś w ogóle? – dopytuje popychając drewniano podobną płytę.  

- Nie pomagasz – szepcze, gdyż nie jest w stanie wydobyć ze swojego gardła głośniejszych dźwięków – udało mi się zmrużyć oczy na kilka godzin.

- Powinnaś iść do lekarza. Zrobić szczegółowe padania.

- Nie – blondynka kategorycznie odmówiła – ostatnio więcej trenowałam, chcę jak najlepiej przygotować się do mistrzostw. To pewnie tylko zwykłe przemęczenie.

- Iza, uwierz mi. Lepiej dmuchać na zimne – przekonywał ją jak tylko mógł.

Mimo, że czuł do niej swego rodzaju żal za to co powiedziała na jego temat w Krakowie, nie mógł tak po prostu zostawić jej w spokoju. Cały czas o niej myślał, choć na wszelkie sposoby próbował wybić ją sobie z głowy. Po prostu nie mógł. Widział ją wszędzie. Jej uśmiechnięta twarz nachodziła go nawet w snach. Na treningach próbował zagłuszyć te dziwne myśli i szczere chęci wytłumaczenia sobie wszystkich nieporozumień z panną Szlachetną. Na próżno.

Długonoga blondynka zadomowiła mu się w głowie na dobre, a takiego lokatora trudno wygonić.

- Nie udawaj, że Ci na mnie zależy – burknęła siadając na miękkim materacu – dzięki za pomoc.

- Izka, proszę Cię, nie zachowujmy się jak dzieci – rzuca Kubiak opierając się  plecami o szafę.

- Kto się tutaj niby zachowuje jak dziecko? – spytała podciągając kolana pod klatkę piersiową.

- My. A przede wszystkim Ty.

- Ja? Ty chyba sobie kpisz siatkarzyku.

Izabella ciężko westchnęła. Czuła jak z sekundy na sekundę słabnie coraz bardziej. Jednak nie chciała pokazać Michałowi swoich słabości. Musiała mu udowodnić, że jest silna i wcale nie jest taką łatwą dziewczyną, jak myślał o niej Kubiak. Pomimo tego przyjmujący ciągle zajmował ważne miejsce w jej życiu.

Mężczyzna o misiowatym wyrazie twarzy zadomowił się w jej głowie na dobre, a takiego lokatora trudno wygonić.

- Czemu uczepiłaś się tej durnej wersji, że ja Cię chciałem tylko przelecieć? -  spytał w końcu nie mogąc znaleźć racjonalnego wytłumaczenia.

Był niemal w stu procentach pewien, że pojął tok myślenia kobiet, ale Iza sprowadziła go na ziemię i udowodniła, że wcale tak nie jest. Żadne mężczyzna nigdy do końca nie będzie w stanie zrozumieć kobiety. Taki już ich los.

- Iza, odpowiesz mi? – podniósł głos uderzając pięścią w blat biurka.

Nie kontaktowała. Straciła ostrość widzenia. Kończyny zrobiły się ciężkie, jakby była przykuta do łóżka ołowianymi kajdanami. Nie wiedziała co się z nią dzieje. Chciała krzyczeć ale nie mogła. Zmęczenie i ból całkowicie odebrały jej wszelkie siły.

Była słaba. Zbyt słaba by zrobić cokolwiek.

- Iza!  - wrzasnął stawiając na nogi połowę Ośrodka – Iza, powiedz coś!

Doskoczył do niej i ujął jej twarz w dłonie. Klepał ją po policzkach, poruszał jej głową. Na marne. Blondynka nie dawała żadnego znaku.

- Pomocy! – krzyknął wyglądając na korytarz – niech mi ktoś pomoże! Niech ktoś pójdzie do Ilony! Do cholery jasnej! – słowa wylatywały z jego ust niczym pociski.

Nie mógł jej stracić.  Nie mógł pozwolić jej odejść. Trzęsącymi się dłońmi wybierał numer pogotowia ratunkowego. Właśnie podawał dokładne informacje, gdy do pokoju zleciała się grupka siatkarzy.

- Niech ktoś pójdzie do jej trenerki – wrzasnął rzucając telefonem na podłogę – Szybko, kurwa!

Zawodnicy byli jakby sparaliżowani. Przestraszyli się. Dlatego zanim dotarł do nich komunikat Michała upłynęło kilka chwil. W końcu Zbyszek wybiegł z pokoju.

Kubiak znów usiadł obok dziewczyny próbując ją ocucić.

Później było już tylko słychać syreny karetki i pokrzykiwania ratowników medycznych. Zabrali ją do łódzkiego szpitala, nie chcąc udzielić żadnych informacji o jej stanie.

- Jadę za karetką – poderwał się i uświadomił swojego przyjaciela w swoim planie – wytłumacz mnie u trenera.

 W jego oczach widać było łzy. A kilka kropel po chwili spłynęło po jego policzkach. Nie zdawał sobie sprawy, że ta drobna dziewczyna znaczy dla niego aż tyle. Nie zdawał sobie z tego sprawy dopóki prawie jej nie stracił. O ile  nie stracił jej na dobre…

epizod dziesiąty.

Kreuzberg – Dzika Myśl

W głowie mała wojna trwa,
Czy przypadkiem wszystko gra,
Nie ma miejsca na błąd.
Rośnie we mnie dzika myśl,
Rzucić wszystko choćby dziś,
Znów uciekam stąd!

Znów przecina tafla wody. Znów do jej nozdrzy dostaje się zapach chloru, a ramiona idealnie współpracują z nogami i resztą ciała. Wypracowuje co rusz to najlepsze czasy, chcąc udowodnić sobie, Ilonie, a przede wszystkim Michałowi, że jest silna. Po blisko dwóch godzinach nieustannego treningu poczuła niewyobrażalny ból rozrywający całe jej ciało. Na początku nie zareagowała, ale stopniowo zwalniała tempo i intensywność.

Trenerka namawiała ją na zakończenie dzisiejszego wysiłku fizycznego, a Iza nie miała zamiaru się poddać. Już od blisko dwóch tygodni katowała się na basenie i siłowni. Rezultatem było oczywiście podniesienie wyników, ale z drugiej strony dziewczyna z dnia na dzień stawała się coraz słabsza, coraz bladsza, a życie coraz bardziej z niej ulatywało. Postanowiła nie skarżyć się na żaden ból, doskonale zdając sobie sprawę, że Ilona jak zwykle spanikowałaby i kazała jej przestać ćwiczyć.  A przecież tylko pływanie trzymało się wśród żywych. Nie miała już nic oprócz sportu i chlorowanej wody.

Wyczerpana w końcu odpuściła i podpierając się o kant basenu wyskoczyła  z wody. Przeciągnęła się głośno wzdychając. Syknęła z bólu stawiając pierwszy krok. Była zmęczona. Zbyt bardzo wyczerpana, a każdy krok sprawiał jej olbrzymią trudność. Z ledwością dotarła do swojej szatni i opadła na drewnianą ławkę. Głęboko oddychała popijając co rusz to łyk wody. Nie mogła dojść do siebie, z trudem udało jej się unormować oddech, a ubrania nakładał na siebie w zwolnionym tempie. Torba ciążyła jej na ramieniu, gdy wracała do Ośrodka.

- Pomogę – usłyszała za sobą przyjazny głos, a gdzieś w głowie doszukiwała się jego właściciela.

Nie czekając na odpowiedź mężczyzna wziął jej torbę, po czym stając po jej prawej stronie dokładnie przyjrzał się jej twarzy.

- Iza, prawda? – zapytał powoli ruszając w kierunku dużego budynku.

- Tak – mruknęła cicho, niepewnie – A Ty?

- Andrzej Wrona – uśmiechnął się do niej promiennie poprawiając przewieszony przez ramię pasek.

- Siatkarz? – westchnęła lustrując go bystrym spojrzeniem.

- Tak jakoś się złożyło – wzruszył ramionami – wiesz wzrost, wygląd i te sprawy – dodał przeczesując włosy dłonią.

- Co ma wygląd do siatkówki? – zapytała zdziwiona próbując jakoś zapomnieć o bólu rozsadzającym jej brzuch.

- Trzeba w tej telewizji się jakoś prezentować. Ty na przykład masz idealną prezencję. Mogłabyś zostać modelką lub aktorką!

- Nie dzięki. Idealnie pasuje mi pływanie – burknęła lekko zawstydzona.

Jej policzki delikatnie się zaczerwieniły. Przez całą drogę, aż do jej pokoju, Andrzej zasypywał ją co rusz to nowymi komplementami, wprawiając dziewczynę w naprawdę ogromne zakłopotanie.

Po przekroczeniu progu pokoju Iza grzecznie podziękowała sportowcowi, by później dość niegrzecznie zamknąć mu drzwi przed nosem  nie dając dokończyć rozpoczętego zdania.

Była zbyt zmęczona na wysłuchiwanie jego kolejnych wywodów i zachwytów nad jej urodą. Nie była przyzwyczajona do ciągłych komplementów i miłych słów. Czuła się wtedy głupio i  niezręcznie.

- Przecież ja wcale nie jestem ładna – szepnęła do swojego lustrzanego odbicia przejeżdżając palcem po wystającej kości policzkowej.

Przepełniały ją kompleksy. Za grube uda. Garbata sylwetka. Krzywy nos. Głęboko osadzone oczy. Wszystko było nie tak jak powinno. Każdego dnia zmagała się z własną sobą i swoimi myślami, które ciągle krążyły wokół niedoskonałości jej ciała.

Ciągle wpatrywała się w lustrzane odbicie, a obraz powoli zaczął jej się rozmazywać. Tracił ostrość, a o konturach nie było już nawet mowy. Zaczęło jej się kręcić w głowie, więc powoli krok po kroku dotarła do łóżka, na którym przysiadła. Ból nie ustawał, a wręcz się nasilał. Z minuty na minutę było coraz gorzej. Sięgnęła do szuflady, prawie wyrzucając całą jej zawartość na ziemię, i wyciągnęła z niej pudełko tabletek przeciwbólowych. Nie była ich zwolenniczką, jednak teraz sądziła, ze to ostatni sposób, który może jej pomóc. Połknęła dwie pastylki popijając je wodą, po czym nakrywając się szczelnie kołdrą próbowała zasnąć. Na nic zdały się wszelkie modlitwy, czy przekleństwa. Ból był zbyt silny.

Słysząc pukanie do drzwi nie miała siły nawet się podnieść. Szepnęła tylko, ledwo słyszalne, proszę, po czym delikatnie podniosła się na łokciach.

- Nie przyszłaś na obiad – rzuciła na wejściu Ilona, od razu podchodząc do okna i otwierając je na rozcież.

Do pokoju wpadły dźwięki towarzyszące dobrej zabawie. Wszędzie było słychać męski śmiech. Śmiech siatkarzy. Co chwilę przekrzykiwali się i przedrzeźniali.

- Zamknij okno. Źle się czuje. Chce zostać sama – wyszeptała nakrywając się kołdrą.

- Iśka nie powinnaś się tak katować tym wszystkim co się wydarzyło – rzuciła trenerka podchodząc do dziewczyny.

- Źle się czuje. Głowa mnie boli. Zostaw mnie samą – poprosiła mrużąc zmęczone oczy.

- Niech Ci będzie. Wykuruj się do jutra. Widzę Cię rano na treningu – oznajmiła wychodząc z pokoju.

Ilona nie zdawała sobie sprawy co tak naprawdę dzieje się w organizmie jej podopiecznej, zresztą sama Izabella nie wiedziała co jeszcze ją czeka. Dla niej było to zwykłe osłabienie, które miewała w swoim życiu już kilka razy.

Przymknęła powieki, a Morfeusz zabrał ją do swojej krainy, gdzie żaden ból i żal nie miał miejsca.

Stoi na podium. Na najwyższym stopniu. Z medalem mistrzostw świata zawieszonym na szyi. Wszędzie słychać skandujących kibiców, a już po chwili na całym obiekcie rozbrzmiewa Mazurek Dąbrowskiego. Po jej policzkach spływają strumienie łez. Łez szczęścia.

- Gratuluje kochanie – schodząc z podestu tonie w męskich objęciach.

Jednak mimo usilnych starań nie może dostrzec jego twarzy. Czuje tylko jego trzydniowy zarost ocierający się o jej czoło i perfumy, tak bardzo specyficzne i znajome. 

epizod dziewiąty.

Myslovitz – Długość dźwięku samotności

I nawet kiedy będę sam
Nie zmienię się, to nie mój świat
Przede mną droga którą znam,
Którą ja wybrałem sam

                                                                                                                                      

Przeprosiny. Pełne skruchy przeprosiny za to, że zwiał z treningu.

Złość. Czysta złość. I to nawet w tym sportowym aspekcie. Na popołudniowym treningu prawie zabił swoimi atakami i zagrywkami biednego Ignaczaka.

Pochwały. Od samego trenera. Za siłę i determinacje.

Obietnice. Tysiące obietnic, że w przyszłym meczu będzie atakował tak pięknie jak dzisiaj.

Rozpacz. Ten cholerny smutek i poczucie, że stracił kogoś ważnego.

Zmęczony po ciężkim wysiłku fizycznym i setkach zaatakowanych i przyjętych piłek wszedł po prysznic. Zimne krople wody tak przyjemnie chłodziły jego rozgrzane ciało. Pozwoliły mu na chwilę relaksu. W kabinie roznosił się zapach jego żelu pod prysznic pomieszanego z jednym z dość sławnych szamponów. Za cholerę nie mógł wyrzucić z pamięci Jej uśmiechu, błysku w oku i tych fałszywych oskarżeń, które skierowała pod jego osobą.

Owinięty ręcznikiem w pasie wszedł do pokoju, gdzie jego współlokator smarował palce jakąś maścią i oklejał je specjalnymi plastrami. Zbyszek posłał mu czysto złowieszcze spojrzenie.

- Palce mi chciałeś wyłamać, idioto? – fuknął, wręcz zabijając przyjmującego wzrokiem.

- Sorry – mruknął wyjmując z szafy czyste bokserki i jakieś pierwsze lepsze spodenki.

- Kubi co się, kurwa, z Tobą dzieje? – wrzasnął atakujący próbując zrozumieć dziwne zachowanie przyjaciela – Iśka?

- Po co pytasz jak wiesz – burknął ponownie znikając w łazience.

- Mogę jakoś pomóc?

- Nie mów mi o niej. Wtedy najbardziej mi pomożesz – westchnął ubierając uprzednio zabrane ciuchy – ja muszę zapomnieć.

Tak, musi zapomnieć. Musi wymazać ją sobie z pamięci. Nie zadręczać jej problemami, pretensjami i oskarżeniami. Nie zadręczaj całą jej osobą.

Ale chyba nie jest na tyle silny, aby to uczynić.

Łzy. Tysiące łez spływających po jej policzkach. Strumienie czarnego tuszu do rzęs połączonego ze słonymi kroplami.

Chusteczki. Tony zużytych chusteczek zalegających na łóżku, szafkach i podłodze.

Kanapki. Pysznie wyglądające kanapki stojące na szafce nocnej. Nawet nie ruszone.

Uśmiech. A raczej jego brak.

I te pieprzone wyrzuty sumienia. I bezsilność. Poczucie podjęcia złej decyzji. To wszystko nie ułatwiało jej powrotu do Spały.

Spędziły w Krakowie trzy dni. Trzy ciężkie, długie dni spędzane w łóżku, w tych samych czterech ścianach Krystianowego mieszkania. I trzy noce, bezsenne noce, spędzone na rozmyślaniu i obwinianiu się za wszystkie błędy.

- Boże, Iza – w drzwiach pokoju pojawiła się zatroskana Ilona – czemu Ty nic nie jesz? – wręcz krzyczy widząc dwie, niezjedzone kanapki – chcesz się zagłodzić?

- Nie mam apetytu – wymruczała chowając się pod kołdrę.

- Hej mała! Nie ma leniuchowania. Zbieraj się. Wracamy do Spały – trzydziestodwulatka pociągnęła za wystającą stopę swojej podopiecznej.

- Nie chce tam wracać. Nie chce już pływać. Nie mam dla kogo – wyłkała wciskając głowę w miękką poduszkę, która notabene cała była już w plamach pozostawionych przez rozmazany tusz.

- Iza! Oszalałaś do reszty?! – oburzyła się Ilona – chcesz zaprzepaścić swoją karierę, bo zerwał z Tobą jakiś dupek?!

- On był całym moim życiem! – Iza wybuchła jeszcze większym płaczem niż wcześniej. Ryczała jak matka na pogrzebie jedynego syna.

Ilona usiadła obok niej i objęła ją ramieniem, mocno przytulając. Głaskała ją po włosach szepcząc, że wszystko się ułoży. Choć i ona powoli zaczynała w to powątpiewać.

- Izuś, musimy wracać. Musisz trenować! Musisz pokazać temu całemu Filipowi co stracił! – zarządziła trenerka – masz piętnaście minut!

Cmoknęła ją po matczynemu w czoło i opuściła jej pokój. Blondynka długo leżała na łóżku nie mogąc zebrać siły i motywacji aby wstać. Bo po co ma wracać do Spały? Żeby znowu zobaczyć jego zakłamaną twarz? Kobieca intuicja doskonale dała jej do zrozumienia, że Kubiak chce ją tylko przelecieć. Przecież w nocy, przed swoim wyjazdem, przeanalizowała jego zachowanie, wzięła pod uwagę wszystkie jego małe i większe gesty, wszystkie słowa… wtedy wszystko stało się jasne. Wyrobiła sobie zdanie na temat Michała, choć nie miała praktycznie żadnych podstaw, aby tak sądzić. Cokolwiek robił przyjmujący, robił to dla własnego dobra dziewczyny, a nie dla swoich korzyści. Chociaż nie możemy pominąć faktu, że Iza bardzo mu się podobała. Dla niego ważniejsze było jednak pomaganie jej w trudnych chwilach, niż jakiekolwiek jego uczucia, a zaczął obdarzać ją coraz silniejszymi.

Z drugiej jednak strony przeszła jej przez głowę kolejna myśl, która bardziej zmotywowała ją i zachęciła do powrotu do Spały.

Przecież jest kobietą. Jest silną kobietą. I musi to mu udowodnić. Musi mu pokazać, że jest twarda i nie da się tak łatwo złamać.

Ale chyba nie jest na tyle silna, aby to uczynić.