epizod drugi

Alan Baski ft. Liber - Tak miało być

Przy Tobie każdy dzień był zapomnieniem
I chciało się beztrosko płynąć w dal,
Piliśmy nasze słodkie przeznaczenie
Ty i ja…

Pasja – to coś cudownego. Pasja to coś co każdy powinien posiadać. Pasję trzeba odnaleźć. Trzeba przeszukać wszystkie swoje najskrytsze myśli, pragnienia i marzenia, aby znaleźć to co będzie Nas prowadziło przez resztę życia.

Biorąc głęboki oddech przecięła tafle chlorowanej wody. Na przemian machała rękami pokonując kolejne długości basenu. Czuła się jak ryba w wodzie. Może dlatego wszyscy jej znajomi nazywali ją syrenką.

- No Iska, jak tak dalej pójdzie, to Mistrzostwo masz w kieszeni – trenerka zresetowała stoper, gdy dziewczyna wynurzyła się z wody – widzimy się p obiedzie na siłowni! – krzyknęła na odchodnym.

Wyskoczyła z basenu ściągając mokry czepek. Zarzuciła blond włosami rozpryskując dookoła krople wody. Drapnęła z krzesełka ręcznik i zniknęła za drzwiami do szatni. Z szafki wyjęłam brzoskwiniowy szampon do włosów i wskoczyła pod prysznic. Ciepła woda oblała jej nagie ciało dając ukojenie zmęczonym mięśniom.

Pływanie było jej jedyną miłością. Ucieczką od smutków. Chwilami radości. Momentami zawahań. Tysiącami poddawań się i powrotów. Pływanie było jej całym życiem. I gdyby kilkanaście lat temu mogła wybierać pomiędzy spędzaniem całych popołudni na pływalni, a spotkaniami ze znajomymi, nie zmieniłaby swojej decyzji na żadną inną. Dzięki miliardom poświeceń i wyrzeczeń doszła do tego co ma teraz. A w kieszeni ma już dwukrotny tytuł Mistrzyni Polski. Otworem stoi przed nią furtka do rozgrywanych za niecały miesiąc w Rzymie Mistrzostw Europy, na które notabene ona już uzyskała kwalifikacje.

Wytarła mokre ciało w bawełniany ręcznik i pośpiesznie nałożyła na siebie bieliznę i sportowy dres. Z niedosuszonymi włosami wyszła na zewnątrz.

Jest połowa maja. Słońce zaczyna coraz bardziej dokuczać ludziom swoimi gorącymi promieniami. Drzewa owocowe zakwitły milionami kwiatów, a ptaki cały dzień dają swoje koncerty.

Uwielbiała taką pogodę. Uwielbiała maj. Uwielbiała każdego ranka biegać parkowymi alejkami i oddychać rześkim powietrzem. Uwielbiała siadać później na pokrytej rosą trawie i normować przyśpieszony oddech.

Spojrzała na wyświetlacz swojego telefonu i czym prędzej pobiegła do Ośrodka. Była już spóźniona. Rzuciła w kąt pokoju sportową torbę, a następnie zbiegła z powrotem po schodach do stołówki. W pomieszczeniu panował już gwar, a przecież jeszcze nie wszyscy sportowcy zjechali na zgrupowania. Odebrała od pań kucharek tacę i usiadła samotnie przy niewielkim stoliczku.

Dziś piątek. Czekał ją jeszcze ostatni trening na siłowni, a potem weekend. Dwa dni bez ciągłego narzekania trenerki. Z utęsknieniem oczekiwała sobotniego poranka i przyjazdu pewnego szatyna, który kilka miesięcy temu skradł jej serce na jednej z krakowskich pływalni. 

- Iza, skup się! – wysoka brunetka ubrana w szary dres co chwilę pouczała swoją podopieczną -  co się z Tobą dzisiaj dzieje? Zaraz upuścisz tą sztangę!

Przez całe półtorej godziny zgarnęła niezły opieprz od Ilony, ale co mogła zrobić, gdy myślami była już przy jutrzejszym spotkaniu ze swoim chłopakiem?

- Skończmy już dzisiaj, bo jeszcze sobie krzywdę zrobisz – trenerka załamała ręce i wypuściła blondynkę z siłowni prawie półgodziny przed zakończeniem treningu.

Podziękowała swojej szefowej, bo tak miała w zwyczaju ją nazywać, szerokim uśmiechem i pobiegła do swojego pokoju.

W całym Ośrodka panowała cisza. Sportowcy dopiero jutro mieli powoli zjeżdżać się na jakiekolwiek zgrupowania. Przewracała się boku na bok, nie mogąc doczekać się przyjazdu Filipa. Jak nigdy, bez problemów, wstała wcześnie rano i z własnej woli, ku zabicia czasu poszła pobiegać. Ewidentnie była zakochana. A On ewidentnie był najważniejszą częścią jej życia.

Wzięła orzeźwiający prysznic i stanęła przed wypchaną po brzegi szafą. Dylemat każdej kobiety: w co się dziś ubrać? Po upływie niecałego kwadransa wyjęła czarne szorty z materiału imitującego skórę i jasną koszulkę. Na dnie odszukała adidasy na lekkiej koturnie. Spojrzała na zegarek, który wskazywał już godzinę dziewiątą, co oznaczało, że Filip za niedługo powinien już parkować na parkingu spalskiego ośrodka.

Wybiegła na dwór po drodze taranując kilka wchodzących po schodach osób. Nie przejęła się nimi za bardzo, bo w recepcji dostrzegła już sylwetkę szatyna.

- Fifi! – krzyknęła i wpadła w jego objęcia.

Przycisnął ją mocno do piersi, podnosząc kilka centymetrów nad ziemię i okręcając wokół własnej osi. Zaciskał palce na materiale jej koszulki tuląc w ramionach za pewne miłość jego życia. Przynajmniej ona tak myślała, bo on przyjechał tutaj w całkiem innym celu.

Zaprowadziła go do pokoju i usadziła na łóżku. Sama zajęła miejsce obok niego i tak po prostu wtuliła się w jego ramię.

- Musimy porozmawiać – wyszeptał wykonując ruch, który spowodował, że blondynka uniosła głowę do góry.

- Mam się bać? – przełknęła ciężko ślinę.

- Iska, kocham Cię jak wariat, ale nie potrafię żyć z Tobą na odległość.

Oczy zaszły jej łzami, a świat nagle stracił wszystkie swoje barwy. Stał się czarno-biały, a wewnątrz siebie czuła pustkę, narastającą z każdą kolejną sekundą.

- Przecież wiesz jaki jestem. Nie potrafię długo usiedzieć bez dziewczyny, która jest tuż obok, a nie ponad dwieście kilometrów dalej.

- Masz kogoś – bardziej stwierdziła niż zapytała.

Zacisnęła mocno pięści skrywając w nich kawałki prześcieradła. Broniła się przed wybuchnięciem niepohamowanym gniewem, w duchu modląc się, że to tylko jakiś chory żart, że Filip zaraz wszystko odszczeka i znów będzie jak dawniej.

- Tak – odpowiedział pełen spokoju patrząc na jakiś nieistniejący punkt na przeciwległej ścianie.

Jej świat runął już całkowicie. Jednak udawała silną, nie chcąc pokazać mu jaka jest słaba.

- Znam ją? – delikatnie uniosła kąciki ust do góry, a wzrok utkwiła na malującym się za oknem parkiem.

- Anka z sąsiedniej klatki – odparł beznamiętnie – nie gniewasz się?

- Życzę Wam szczęścia i żeby Wam się ułożyło tak jak nam miało się ułożyć – złapała jego dłoń – mam do Ciebie ostatnią prośbę, potem będziesz mógł już iść.

- Zamieniam się w słuch.

- Pocałuj mnie. Pocałuj mnie ten ostatni raz.

I pocałował. Tak, że obojgu brakło tchu, a później wyszedł. Trzasnął drzwiami i wrócił do Krakowa. Do piegatej Ani spod piątki – kolejnej miłości jego życia.

***

Poprzedni epizod to część przyszłości Izy.

Ten to punkt zwrotny jej historii. Punkt od którego zaczynamy opowieść. 

Endżoj, a jutro stolica <3


FACEBOOK - informacje o nowych rozdziałach