epizod trzeci

Jedne Osiem L – Jak zapomnieć

„Ile dałbym by zapomnieć Cię,

Wszystkie chwile te, które są na nie,
Bo chcę (bo chcę)

Nie myśleć o tym już
Zdmuchnąć wszystkie wspomnienia

Niczym zaległy kurz”

Zraniona kobieta to jedna z najgorszych możliwych plag tego świata. Znienawidzona faza życia każdej przedstawicielki płci pięknej. Tracimy wszelkie chęci do życia i w niepokoju oczekujemy ulgi w naszym cierpieniu. To wykańcza nas psychicznie i  fizycznie. Nie jemy. Nie pijemy. Nie śpimy. Zbyt dużo myślimy i wspominamy, a to nas powoli zabija.

W kącie pokoju leżało kilka potarganych zdjęć. Kilka wspomnień, których próbowała się pozbyć. Bezskutecznie. Blondynka siedziała na łóżku, zakopana w pachnącej lawendą pościeli, obracając między palcami jedyną ocalałą jeszcze fotografię. Jeden z wielu kawałków papieru był dla niej sztyletem wbijanym prosto w serce. Jego uśmiech już nie cieszył jak dawniej, teraz zadawał jedynie ból paraliżujący całe ciało. Ciągle czuła na sobie jego dotyk, a na ubraniach pozostały jeszcze drobinki z ukrytym zapachem jego perfum. Te wszystkie niby drobne rzeczy zadawały jej okropny ból. Bo to już nie chodziło o to, że Filipa już nie ma, tylko o to, że zostawił po sobie wszystkie spędzone razem chwile.

Wyjęła z szafy szare legginsy i luźną koszulkę z logiem sponsora. Zgarnęła z podłogi wszystkie wspólne zdjęcia i wybiegła z Ośrodka. Wzrok ją nie mylił. Na placu po drugiej stronie ulicy ktoś palił ognisko, wypalając za pewne śmieci, czy chwasty z sąsiedniego ogródka. Zapytała, czy może dorzucić coś do ognia, a później zostało jej tylko wpatrywanie się jak ogień niszczy tyle wspaniałych chwil. Zdjęła z szyi naszyjnik, który również wylądował między drewnianymi klockami.

- Kochała go pani? – starszy mężczyzna podchodząc do niej położył jej dłoń na ramieniu.

- Najbardziej na świecie – odparła ocierając ostatnie już łzy.

- Nie rozpamiętuj. Jesteś piękną dziewczyną, żaden chłopak nie przejdzie obok Ciebie obojętnie. Trzeba cieszyć się życiem, które dał nam Bóg, bo równie szybko może nam je odebrać. Carpe diem – mężczyzna uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Dziękuję – wysiliła się na uniesienie kącików ust do góry.

- Życzę powodzenia na Mistrzostwach. Będę oglądał! – dodał, gdy Iza opuszczała już posesję.

Postanowiła wyładować swój gniew w basenie z chlorowaną wodą. Wyszukała w szufladzie swój ulubiony kostium kąpielowy i pognała do sąsiedniego budynku. Weszła do swojej prywatnej szatni oznaczonej na drzwiami jej imieniem i nazwiskiem, a pierwsze co zrobiła to zmyła pozostałości swojego makijażu. Nie chciała przestraszyć ewentualnych użytkowników rekreacyjnej części pływalni.

Kolejno zdejmowała swoje ubrania, by później na nagie ciało założyć idealnie dopasowany strój. Upięła włosy w warkocz, który później zawinęła z tyłu głowy i podpięła spinkami. W torbie odnalazła czepek i natychmiastowo przykryła nim blond włosy.

Opłukała ciało pod prysznicem i wyrzucając z siebie wszystkie czarne myśli i negatywne emocje wskoczyła do basenu. Przyzwyczaiła się do początkowego chłodu ogarniającego jej organizm. Jak pływaczka potrafiła go błyskawicznie zniwelować. Pokonała dwadzieścia długości basenu, co było dopiero rozgrzewką.

Na chwilę wynurzyła się z wody i oparła łokciami o krawędź basenu. Dopiero teraz zauważyła, że z sąsiedniego zbiornika przygląda jej się grupka mężczyzn. Zignorowała ich ciekawskie spojrzenia i wyskoczyła z wody, by później znów stanąć na podeście i spróbować pobić swój rekord.

- Boże dziewczyno jaki czas! – zagadnął jeden z facetów z tej grupki, gdy tylko Iza usiada na brzegu basenu.

- Dzięki – mruknęła niewyraźnie zdejmując czepek.

- Pływasz? – dopytywał.

- A nie widać? – zmarszczyła czoło patrząc na chłopaka jak na przybysza z innej planety.

- Piter i tak nie poderwiesz! – do rozmowy dołączył się kolejny sportowiec rzucając w pierwszego rozmówcę dmuchaną piłką - Bartek, Bartek Kurek – przedstawił się siadając obok blondyni.

- Izabella Szlachetna – uśmiechnęła się niemrawo – muszę się zbierać. Miłej zabawy – rzuciła i ruszyła w drogę do szatni.

W szafce odnalazła żel pod prysznic, po czym dokładnie zmyła  z siebie chlorowaną wodę. Ponownie ubrała legginsy i koszulkę i wróciła do swojego pokoju. Przechodząc obok przeszklonej ściany pływalni pomachała nowo poznanym kolegom, choć na chwilę zapominając o Filipie, a raczej o jego braku.

Wrzuciła tylko torbę do swojego pokoju i już po chwili pukała do drzwi kwatery swojej trenerki.

- Załatw mi dzisiaj siłownię – rzuciła na wstępie siadając na obrotowym krzesełku.

- Przecież Ty masz dzisiaj wolne. Filip nie przyjechał? – Ilona odłożyła na półkę laptop i zajęła się rozmową z podopieczną.

Nie była dla niej tylko panią trener. Obrała też etaty matki, siostry i przyjaciółki. Znała Iskę na wylot. Opieprzała ją kiedy tylko mogła i wspierała w najważniejszych momentach jej życia. Między nimi było dziesięć lat różnicy, jednak i to potrafiły zniwelować i obrócić w żart.

- Przyjechał i pojechał – rzuciła obojętnie przerzucając między palcami jeden z długopisów leżących na biurku.

- Rozstaliście się? – poczekała, aż Iza kiwnie głową – Młoda, jak nie ten to inny. Tyle sportowców się tu kręci. Nic ino brać.

- Dzięki. To co z tą siłownią? – szybko zmieniła temat nie chcąc wchodzić w dyskusje na temat spalskich ciasteczek.

- Zobaczymy co da się zrobić. Dam Ci znać, a teraz zmykaj na obiad – gestem ręki wskazała na drzwi, a później usłyszała tylko ich trzask.

W stołówce pojawiło się kilka nowych twarzy, jednak ona tylko rozejrzała się w około i zajęła się dziabaniem widelcem w talerzu. Straciła apetyt, na rzecz pustki w jej organizmie. Nie wiedziała czym ma zapełnić, to co zabrał ze sobą Filip. Zostając sama nie potrafiła sobie poradzić z jego utratą. Dopiero, gdy dostała wiadomość tekstową od Ilony poczuła, że ma jeszcze dla czego żyć. Bo tylko sport trzymał ją przy życiu. Przebrała się w krótkie spodenki i sportowy top, po czym zbiegał po schodach do piwnicy, gdzie mieściła się siłownia.

- Nie udało mi się wcisnąć Cię w grafik, ale trener siatkarzy zgodził się Cię przyjąć – rzuciła szefowa otwierając drzwi do pomieszczenia.

FACEBOOK – informacje o nowych rozdziałach